یه آسمون با سه تا ماه

سویل‌آی خانم شیطون بلای ما وقتی حوصله‌ش سر می‌ره، هوس بیرون رفتن می‌کنه و می‌ره تاتا (کفش) هاشو ورمی‌داره، بعدش بوس می‌اندازه و می‌ره دم در می‌ایسته و با تکون دادن دستاش و گفتن «  نای  نای   » با ما خداحافظی می‌کنه. وقتی هم که ازش می‌پرسیم کجا می‌خوای بری، جواب می‎ده « دَدَر » ولی خُب معمولاً جایی نمی‌تونه بره مگر این‌که خودمون هم بخواهیم بریم بیرون. اینم فیلم بای بای کردن سویل‌آی شیرین زبون ما ...

از وقتی برگشتیم تهران، سویل‌آی خانم عصرها که باباش از سر کار می‌آد خونه، می‌ره شلوارک لی‌شو می‌آره می‌ده دست باباش، بعد با لحن مخصوص به خودش می‌گه: « بــــــابــــــــا . . . دَ دَ ». بابا هم با خوشحالی حاضرش می‌کنه و می‌برتشون دَدَر! ...

ائل‌آی وقتی یک سال و دو ـ سه ماهش بود، دستش رو می‌ذاشت روی کمرش و قر می‌داد. بعد توی اون حال، به تک‌تک اونایی که داشتن می‌دیدنش نگاه می‌کرد و اگر کسی براش دست نمی‌زد، رقصش رو قطع می‌کرد و دستش رو از روی کمرش برمی‌داشت و روبه‌روی اون کسی که دست نمی‌زد می‌ایستاد و شروع می‌کرد به دست زدن و در همون حین هم می‌گفت: « دَ  دَ » (یعنی دست، دست) و این کارش رو تا وقتی اون شخص دست نزده ادامه می‌داد و ول‌کن نبود! ...

پیاده‌روی سویل‌آی کوچولومون باعث شد یاد اولین پیاده‌روی ائل‌آی خانم بیفتم. اولین باری که ائل‌آی رو به طور رسمی گذاشتیم تا خودش راه بره، تو همین سن سویل‌آی بود؛ یعنی حدود چهارده، پونزده ماهگی.  از روبروی دانشگاه تهران تو خیابون انقلاب که باباش از تو بغلش گذاشتش رو زمین، برا خودش تنهایی و با سرعت به طوری که سرش رو جلوتر از بدنش نگه داشته بود، راه رفت تا سر جمهوری تو خیابون کارگر. اصلاً پشت سرش رو هم نگاه نمی‌کرد که ببینه ما باهاش هستیم یا نه! و ما فقط مراقب مردم بودیم که به بچّه‌مون نخورن. آخه هیشکی جلوی پاشو نگاه نمی‌کنه! بعدشم به بهانه‌ی این‌که می‌خواهی...

امروز سویل‌آی خانم اولین پیاده‌روی عمرش رو تجربه کرد. اونقدر راه رفت که من و ائل‌آی رو حسابی خسته کرد. تقریباً حدود دو کیلومتر راه رفت اونم به  تنهایی. از خونه‌ی مامانم اینا که بیرون اومدیم تا خود پاساژ صدر و کلی هم داخل پاساژ پیاده راه رفت. گاهی دستش رو به من یا به ائل‌آی می‌داد گاهی هم جیغ‌زنان دستش رو نمی‌داد و خودش راه می‌رفت. این پیاده‌روی طولانی حدود دو ساعت طول کشید.  وقتی برگشتیم خونه کف پنجه‌های پاهای من داشتن می‌ترکیدن ولی سویل‌آی خانم هنوز دوست داشت راه بره و راه بره و راه بره. ادامه مطلب بعداً اضافه شد.   ...

اینا جای انگشتای سویل‎آی خانم روی شیشه‌های خونه‌ی مامانم ایناست. البته بعد از اینکه تمیز شده بودن! و اینم البته همونه ...

سویل‌آی خانم یه مدتیه که علاقه خاصی به مداد و خودکار و هر چیزی که بتونه باهاش خط خطی کنه پیدا کرده. اوایل هم فقط صورت عکسای مجله‌ها رو خط خطی می‌کرد. و اینک اولین نقاشی رسمی سویل‌آی عزیزم ...

جمعه شب (یعنی دیشب) رفتیم بیرون. ناگفته نَمونه که سویل‌آی خانم وقتی سوار ماشین می‌شه فوراً خوابش می‌گیره. توی بغلم تکیه داده بود به من و داشت بیرون رو نگاه می‌کرد که یه لحظه من از خواهرم پرسیدم: " سویل‌آی خوابیده؟ " و تا خواهرم بخواد نگاش کنه و چیزی بگه خودش آروم گفت: " نــــــه! " بعد ما خندیدیم و برای مامانم تعریف کردیم. موقع تعریف کردن بازم وقتی به جمله‌ی " سویل‌آی خوابیده؟ " رسیدیم خودش دوباره گفت: " نـــــه! " و باز مامانم از خودش پرسید: " سویل‌آی جونم خوابیدی؟ " باز جواب داد: " نـــــه! " و ما همه‌مون ...

دور هم نشسته بودیم میوه می‌خوردیم. نمی‌دونم چی شد که سویل‌آی برگشت به طرف ائل‌آی و دهنش رو باز کرد و براش جیغ کشید (از همون بنفشا!). نه یه بار، نه دو بار، چند بار. تو روش اخم کردم و گفتم: " د ِ هَه " روشو برگردوند به من فوری برام یه بوس انداخت و خندید و فرار کرد!   داخل پرانتز: چند روز بود که خواهرای عزیزم، یعنی خاله‌جونی‌هاش داشتن بهش بوس انداختن رو یاد می‌دادن! ...